ماه تنها قمر سیارهٔ زمین است که با بازتاباندن نور خورشید، شب‌های زمین را کمی روشن می‌کند. ماه پنجمین قمر طبیعیِ بزرگ در منظومهٔ خورشیدی در میان ۱۷۳ قمر موجود در این منظومه است. قطرِ ماه حدودِ ۳٬۴۷۶ کیلومتر است. جوّ ندارد و در پهنهٔ آن دهانه‌های برخوردی درپیِ برخوردِ سنگ‌های آسمانیپدید آمده‌است. مساحت سطح آن حدود ۳۸ میلیون کیلومتر مربع (دقیق‌تر ۳۷ میلیون و ۹۳۰ هزار) است که در مقام مقایسه از مساحت قارهٔ آسیا کمتر است.

کرهٔ ماه چهاردهمین جسم در منظومهٔ خورشیدی بر پایهٔ جرم وحجم می‌باشد. قطر کرهٔ ماه یک‌چهارمِ کرهٔ زمین است و هیچسیارهٔ دیگری در منظومهٔ خورشیدی، نسبت به اندازهٔ خود، دورگردی به این بزرگی ندارد.^[۹] چگالی ماه چهار پنجم چگالی زمین است.

انسان‌ها از قدیم از کرهٔ ماه و چرخش منظم آن برایگاهشماری، به‌ویژه در کشاورزی، بهره می‌گرفتند. مسافران و دریانوردان نیز از نور و حضور ماه برای جهت‌یابی وناوبری استفاده می‌کردند؛ ماه هم‌چنین در اسطوره‌های اقوام حضور زیادی داشته و در برخی فرهنگ‌ها حتی آن را به‌عنوان یک ایزد پرستش می‌کرده‌اند. گرانش (قانون جاذبهٔ) ماه باعث به‌وجود آمدن جزر و مد آب‌های کرهٔ زمین می‌شود. گرانش کرهٔ ماه هم‌چنین باعث باثبات ماندن محور گردش زمین به دور خود می‌شود که درصورت عدم وجود ماه، انحراف محوریِ زمین مرتباً تغییر می‌کرد و این امر باعث آشفته شدن آب‌وهوا و فصل‌ها در زمین می‌شد.^[۹] سمت پنهان و سمت پیدای ماه هر کدام ۲ هفته از نور خورشید برخوردار می‌شوند در حالی که طرف مقابل آن‌ها، ۲ هفته در شب به سر می‌برد